www.oazakrosno.fora.pl

Megi

Cóż, przyznaję że do pisania wierszy nie mam talentu, ale za to do mam sporą wyobraźnię do opowiadań. To powstało wprawdzie na bazie zadania z polaka z gimnazjum i pewnie jak sami zauważycie historii o Marcelinie.
I uprzedzam opowiadanie ma happy end mimo że wydaje sie inaczej.
A i mam nadzieję, że rozpoznacie kto jest Nieznajomym Very Happy

Megi

-Uciekaj!-za 10-letnim Patrykiem rozległ się krzyk jego starszej siostry. Chłopiec obejrzał się za siebie, ale zaraz tego pożałował. Jego siostrę Julię jacyś żołnierze zaganiali siłą do ciężarówki. Nagle jeden z nich odwrócił się.
-Hej, mały chodź tu!- i zaczął biec w stronę Patryka. Chłopiec szybko się zorientował, że jeśli go złapie podzieli los Julki. Zaczął biec. Przebiegł jedną przecznicę, drugą nagle dostrzegł jakiś zaułek i śmietnik.”Tu się schowam”- pomyślał. Ledwo zapakował się do śmietnika, usłyszał ciężkie kroki żołnierza.
-No, gdzie ten skurczybyk!
-Mischler daj spokój! Jedziemy!
Patryk był uratowany, wywlókł się ze swej „kryjówki” cały wybrudzony i śmierdzący. Wyjrzał zza rogu. Po ciężarówce żołnierzy został tylko tuman kurzu. Chłopiec szedł wzdłuż ulicy ze spuszczoną głową. Co miał teraz począć? Dom został zniszczony kilka dni temu podczas bombardowań. Jego rodziców i siostrę wywieźli żołnierze. Został sam. Pogoda dokładnie odzwierciedlała jego nastrój. Było pochmurno już od ranka, wiatr również dawał o sobie znać. Teraz zaczęło padać, nie była to ulewa, krople spadały spokojnie tak jakby coś się stało, jakby płakały.
Doszedł do pobliskiej ławki, usiadł, a głowę schował między kolana.
-Co ja mam teraz zrobić? Gdzie iść? Co z Julką? – różne myśli przewijały mu się przez głowę.
-Hej, mały, co ci jest? Mogę ci w czymś pomóc?- Przed 10-latkiem wyrósł nagle mężczyzna. Twarz miał łagodną, ale chłopak po ostatnich przeżyciach przeląkł się nie na żarty.
-Nie bój się, nic ci złego nie zrobię. Chcę ci tylko pomóc, mogę?
-Ale... ja pana nie znam.
-Rozumiem – nieznajomy przykucnął.-ale, jesteś już dużym chłopcem i powinieneś wiedzieć, że trwa wojna i czasami trzeba przyjąć pomoc i od obcych ludzi, a jeśli Ci tak bardzo zależy żeby mnie poznać, to chodź za mną. To niedaleko.
Szli tak razem wzdłuż alejki.
-A gdzie pójdziemy?
-Do mojego domu. To tutaj.
Nieznajomy wprowadził do ogromnego budynku.
-Przepraszam, kto to wisi tam na krzyżu?
-Nie poznajesz?- tajemniczy nieznajomy popatrzył na swojego małego towarzysza i łagodnie się uśmiechnął.-To przecież JA. Naprawdę nie znasz Mojej historii?
-Nie. Ale myślę, że jesteś moim Przyjacielem.
-Owszem. A teraz opowiem Ci moje dzieje, dobrze?

* * *
-Teraz już znasz Moje dzieje. A mogę teraz poznać twoje?
-No, jasne- Patryk uśmiechnął się, ale zaraz posmutniał, ale nie będą za wesołe. I opowiedział jak to musiał spędzać całe dnie z siostrą, bo rodzice musieli zarabiać, na chleb, a potem jak żołnierze zabrali mamę, tatę i Julkę i został sam.
-Teraz już nigdy nie będziesz sam.
-Wiem, ale mimo to tęsknię za nimi.
-Mogę sprawić, że ich spotkasz.
-Naprawdę?! - na twarzy Patryka zagościł uśmiech od ucha do ucha.
-Tak.
-Zrobisz to, proszę.
-Dobrze. Widzę, że naprawdę mi ufasz, a twoja prośba jest szczera. Przytul się i zamknij oczy, Ja zrobię resztę.

RaV

Ja raz w życiu wymyśliłem takie dłuższe opowiadanie na konkurs z polskiego i... nic dobrego z tego nie wyszło, więc się już za to nie zabieram Smile